Beleid

Hoewel de toenemende aandacht voor flexwonen nog weinig expliciet in beleid tot uitdrukking komt, wordt er wel steeds meer beleid ontwikkeld rond de huisvesting van de afzonderlijke doelgroepen.

Zo is er met name rond de huisvesting van arbeidsmigranten veel tot stand gekomen. Het begon op landelijk niveau met het rapport van de commissie Lura en de bespreking daarvan in de Tweede Kamer. Vervolgens kwamen de Nationale Verklaring, de ontwikkeling van het SNF-keurmerk van werkgevers en vakbonden en de bed-voor-bed regeling.

Onder druk van de toegenomen aantallen vluchtelingen is het denken over een flexibele schil in de woningmarkt op gang gekomen. Nu zijn het vaak nog ‘noodmaatregelen’ die landelijk of lokaal bedacht worden om in deze huisvestingsopgave te voorzien. Maar het besef dat het niet goed is om grote aantallen nieuwkomers op een kluitje te huisvesten dringt steeds meer door. Net als het besef dat de huisvestingsbehoefte van veel nieuwkomers overeen komt met die van veel andere starters of herstarters. Onder druk van die omstandigheden loopt de praktijk voorop en blijkt ‘oud beleid’ vaak te belemmeren. Maar er worden ook steeds vaker lokaal, regionaal of provinciaal nieuwe beleidsuitgangspunten geformuleerd. Soms specifiek, soms als onderdeel van bredere afspraken over de woningmarkt.

Dit dossier bevat beleidsnotities op verschillende bestuurlijke niveaus, die voor anderen mogelijk als voorbeeld kunnen dienen. Want in beleid kun je weliswaar niet wonen, het biedt wel een onmisbaar kader om stappen vooruit te kunnen zetten bij de realisatie van extra woonvormen en bij het tegengaan van ongewenste ontwikkelingen.